خواندن ندارد

انگار با یک چاقوی کند افتاده باشند به جانم. پاره‌پاره‌ام کنند، خون تمام زمین را بپوشاند، جنازه‌ام بو گیرد؛ اما هنوز زنده باشم.

خواندن ندارد...

«وَانْقَطَعَ الرَّجاء» برای بقیه‌ی عمر. 

خواندن ندارد...

گوشه‌ی اتاق کوچکت پتو را سفت دورت پیچیده‌ای و آن‌طور که دلت می‌خواهد و شاید کمی سبکت کند، گریه نمی‌کنی. حق نداری گریه کنی. خانه در محاصره است.

خواندن ندارد...

هر دفعه که به آن خیابان می‌رسم، تکه‌ای از تنم را ریزریز می‌کنم و به خاک برمی‌گردانم. به خاک خیابانی که یک روز خانه‌ام بود.

خواندن ندارد...

یک روز مچ خودت را کنار بشقاب گل سرخی موردعلاقه‌ات می‌گیری که عوض هویج و کرفس و بادام‌زمینی و بقیه‌ی چیزهایی که دوست داشتی، قوطی‌ قرص تویش چیده‌ای.

خواندن ندارد...

آقای مسن پشت دخل معتقد بود «فقط یه شجریان داریم. اونای دیگر یا نسبت خانوادگی باهاش دارن یا تشابه فامیلی. مثل خورشید و ماه که یکی‌ان».

خواندن ندارد...

سوپ انگشت اشاره، پیشکش برای پادشاه. * رفیقم آن روز گفته بود «اگه افتادی مردی و بلاگفا مثل چند سال پیش ترکید، کجا دنبال آرشیو لعنتیت بگردم؟» و همان روز شروع کردم به بردن چیزهایی که توی بلاگ نوشته بودم خواندن ندارد...

کاش یک نفر خبر خوبی برایمان بیاورد یا کوچک‌ترین نشانه از خبری که حتی راست نیست اما خوب است.

خواندن ندارد...

کاش توی قصه‌ای زندگی می‌کردیم که واقعاً غول داشت. اینجا تا چشم کار می‌کند، طلسم است و چراغ جادوهای قلابی.

خواندن ندارد...

حتی به نصفِ نصف آن پرودگار «جبار» و «منتقم» و «قوی» هم راضی شده‌ام؛ اما دیگر نیست.

خواندن ندارد...